Moeder had gelijk

De Vruchten van mijn verstand zijn klein van omvang
Bij contact met andere mensen ben ik gereserveerd in de omgang
Mijn stemgeluid wordt vaak verward met dat van een vrouw
Door mijn eindeloos vertrouwen spelt men mij regelmatig vanalles aan de mouw

Ik trachtte begripvol te zijn jegens iedereen
Van ligt er echter, een oordeel klaar voor elk een
Ratelen, tateren en roddelen kan ik als de beste
Mijn ongelijktoegeven doe ik als de slechtste

Het liefste zie ik alles zwartkleurig in
Dat creëert meer drama, dan ben ik "in"
Op blije gebeurtenissen is er altijd wel iets "niet in orde"
Dan geef ik daar op af, tot wat ben ik verworden?

Een jonge knorpot van dertig jaar
Zo op van de stress en een hoofd vol grijs haar
Een duwtje in de rug doet mij van frustratie ontploffen
Zo haal ik mijn pensioen niet, is dat even boffen

Dan valt er niets te doen, het grote, zwarte, gat
Dan profiteer ik van de maatschappij, dan ben ik een rat
Ik knaag alles aan wat zo "fatsoenlijk"  is, en ordelijk
Had ik maar genoten van de kleine dingen, moeder had gelijk

Liefde

Liefde

Ik ben u kwijt

Verloren in de massa's liefde zoekende mensen

Graaiend naar aandacht

Zonder vragen te stellen of deze goed, of minder te verkiezen is

Zoek bij een ander wat enkel in jezelf te vinden is

Blijf zoeken arme ziel

Ik heb medeleven met je

Zo een zoet medeleven dat me op een trapje plaatst

Ook ik zoek steeds naarstig buiten mezelf wat ik al lang weet

Want mijn naam is Sophia

Wijsheid

Sonnet van vuur

Jij, die ik net heb ontdekt
Verstopt, verborgen tussen de velen
Nog met ontelbare mysteries bedekt
Welke emoties zullen mij parten spelen

Twijfel, vlinders, knopen in de maag
Stap voor stap hoop ik dat een nieuwe liefde gestaag
Zacht sluimerend een vuurzee vormt
Die als tropische storm me overkomt

Bij elke zij die jij me schrijft brand ik op
Om steeds weer, keer op keer, te herrijzen als een Phoenix
Met nieuwe moed en massa's inspiratie

Wanneer je zwijgt, ook al hoor ik je niet
Dooft de vlam die mij brandend verlangen voed
Een restje Asse als herinnering aan ik

Sonnet over een plots einde

Daar waren we dan gezeten
Wachtend op wie het woord nemen zou
Beiden van voor "het staan in de kou"
Bang om elkaars liefde te vergeten

Zacht uitgesproken koude woorden vielen
Niet op de vloer, maar tegen het hart
Een beklemming die mijn wezen verstart
Alsof men mij langs een schipAnd zou kielen

Ik zag je je vastklampen, een sprankje hoop
Dit gevoel deed me verlangen naar een goede afloop
Van dit verhaal dat we weleer startten

Ik laat je gaan, voel je terug vrij
Alsof je een beest bent in eender welke wei
Dat verbaast naar de voorbijgangers staart

Sirtaki

Men danst, men troost
Steeds sneller en sneller op opzwepende muziek

Danst men, men zoekt troost
De dagen die komen zullen vullen met muziek

Overstemmende muziek, om pijn te verzachten
Schuld te bedekken, armoede te potten

Wegsteken van gemist geld
Diep in grote zakken verscholen

Afgenomen door de grote broer
Die over ons waken zou

Stilgezwegen woorden

Soms zijn stilgezwegen woorden de mooiste om te voelen
Daar je ze niet horen kan en dient "af te lezen" van het gezicht
Dat als levend perkament dienst doet
En zo helpt de wonderlijke boodschap over te dragen

Een spannend gebeuren dankzij onze vrije wil en interpretatie
Lichaamstaal en humor gaan hand in hand
De poëtische en licht vunzige gedachten schieten als waterstralen
Alle kanten op, zonder dat iemand ze direct kan opmerken

Teken de petitie. Ze gaat over het behoud van onze cultuur!

http://www.petities24.com/preservation_of_christian_holidays_in_europe